شرح حال شاعر نامدار شوریده شیرازی :

حاچ محمد تقی 

(1305-1236 ش)، شاعر، متخلص به شوریده. ملقب به مجدالشعرا و فصیح‌ الملك. در شیراز به دنیا آمد

.

نسبش به اهلی شیرازیصاحب مثنوى «سحر

حلال» مى‌رسد. در هفت سالگى بر اثر مرض آبله كور شد. پدرش

را در نه سالگى از دست داد و سرپرستى وى را داییش بر عهده گرفت.

شوریده هوش

سرشارى داشت و با این كه

نابینا بود به فراگیرى علوم ادبى پرداخت و در مدت كوتاهى در

شعر و شاعرى بلندآوازه گردید و اشعارش بر زبانها افتاد

. در سال

1311 ق همراه حسینعلى خان نظام‌ السلطنه

مافى از شیراز به تهران آمد و نزد میرزا على‌ اصغر خان اتابك

تقرب یافت و به ناصرالدین‌شاه و

پسرش

مظفرالدین‌شاه معرفى شد. شوریده 

آن دو پادشاه را مدح گفت. مورد توجه

ناصرالدین‌شاه قرار گرفت

و از جانب وى ملقب به مجدالشعرا و سپس فصیح‌

الملك شد و قریه بورنجان فارس بدو بخشیده شد.

شوریده در قصیده و غزل و طنز و مطایبه دستى قوى داشت؛ مخصوصاً در سرودن اشعارى كه

متضمن

كلمات

عامیانه و اصطلاحات اهالى فارس است مهارت فراون داشت.

در اواخر عمر تولیت افتخارى مقبره سعدى را پذیرفت و

در تعمیر آن كوشش فراوان كرد

.

وی

در شیراز درگذشت و در جوار قبر سعدى دفن شد. برخى شاعران، از جمله: شعاع ‌الملك

محمدجواد كمپانى، وحید دستگردى، عباس فرات یزدى، عبر

نایینى

با او هم عصر بوده

و در مرگ براى وى مرثیه سرودند.

آثار بر جاى مانده از او: دیوان شعر غزلیات؛ «آذر» كه

هر دو چاپ شده‌ اند؛ «كشلف المواد»، در ماده

تاریخ هاى مختلف؛

«نامه ‌ى روشندلان»

، در شرح حال نابینایان معروف. وى «كلیات سعدى» را به دستیارى مرحوم میرزا محمود ادیب

خوشنویس با مقابله با

نسخه ‌هاى خطى و مدد از ذوق سلیم فطرى تصحیح كرد و در

چاپخانه‌ ى مظفرى بمبئى به چاپ رسانید